SI BESIMI EDHE DASHURIA E SHPRESA DUHRT TE MBESHTETET NE GJUKIMIN E MENDJES.

Unë më parë duke menduar dhe hulumtuar ikam besuar All-llahut. Sepse Ai është që ika rregulluar harmoninë e jashtme dhe të mbrendshme të universit. Këtë besimin tim pas logjikes e mbështesi në themelet bindjes, shpresës e dashurisë. Këto cilisi jan që besimin tim ma forcojn. Veçanërishtë në këtë kohë besimin pa e forcuar me argumente shkencore duke hulumtuar mirë ajo nuk qëndron, ajo mund të ike nga dora vetëm me imitimin me këshilla boshe të pleqëve, apo me fjalën e priftëve. Besimi vetëm me këto bëhet një besim komik. Ky besim vazhdimisht mund të zhduket nga imponimet e lloj-llojshme të shkollarëve mohimtarë. Njeriu edhe meqenë besimtarë po qe se Besimin nuk ka mund ta vërtetoje me logjiken, ai mund të futet nëpër gjendje anormale dhe të mbetet pa moral. Për këtë themë se ligjet Hyjnorë duhet ti bashkojmë me mendjen, atëherëprej këtij besimi mund të miret prodhimi i duhur. Sepse sukseset e shkenctarëve që jan bë deri me sot, ato tërësisht janë bë duke menduar.

Besimi në All-llahun mbështetet tek principeve përparimit materjale. Si unë edhe ti duke mbshtetur në ato ligje i besojm se nesër nga lindja do të linde dielli. Prap ato ligjet e mendimit ne na bindin se, nesër dotë mundim të shkojm në punë dhe dotë mundim të kryjejm punën që na detyron padroni. Që principet themelore të mendjes që është themeli i përparimit të fushës materjale. Tani themeli i ligjeve të përparimit mbështetet tek logjika dhe mendimi. Meqë duke menduar në fushën materjale po mund të përparosh, Athere përse mandja të mos bëhet shak që edhe me moral të përparojm në fushën shpirtrore. Besuarit e çfaredo fesë që të sqarojnë mirë mendimet e tyre ka nevojë të mbështeten në forca të pa shuar. Sigurishtë shtulla e fort të këtij mendimit është aftësia. Pra shkenctari patjetër i beson Allahut. Ne qoftë se atë nuk e pengon paragjukimi, imponimet e njerëzit që mohojnë edhe dembelluku. Sepse pratika që vjen nga urdhërat e fesë atij i vijnë rënd. Këto tre çështje janë që njeriun e pengojn nga besimi.

Njeriu në ekzistencen e Allahut mund të besoje edhe pa pasur dijeni të argumentoje atë. Ndërsa dikush aq është i bindë që nuk ndien nevojë të argumentoje mesimin. Thomas Jafesoni që ka shkruajtur Njoftimin e pavarsësë së Amerikës, atë në këtë mënyrë ka shpallë:

“Ne këto vërteta si kusht parasore këto i pranojm: Njerëz jan të barabarta. All-llahu që ika krijuar ata, atyre u aka dhënë disa drejta të palëkundshme. Mes këtyre drejtet janë, secili ka drejta të jetoje, ka drejt të jetë i lirë dhe e lumtur. Detyra parasore e shteteve është ti mbroje drejtet-haçat e tyre. Shtetët, nga populli e marrin forcat e tyre.”

Me këto e kuptove se, në çfare Kushtetutë të fortë mbështetet shtetet e bashkuar të Amerikës. Rrënjët e tij bmështeten në fenë, në moralin, në besimin tek All-llahu. Në fytyrën e tokës së parin herë nga njerëzit ështe formuar një kushtetut mbi këto virtyte.

Unë me donjërin sa herë që kam diskutua për ekzistencen e All-llahut, jam përballuar me asi njerëz që nuk kishin mundësi të më trtegojnë se për çfare arsye i besojnë All-llahut. Sepse nuk kanë ndiej nevojë të gjejnë donjë sepep për besimin e tyre. Sepse jetonin duke ditur se patjetër ky universi ka një Zot që i drejton këto qeniet që janë në të. Njeriu duke soditur këto botra të qenieje nuk është e lehtë këto krijesa të mrekulluesh të thotë: Nuk kan zot jan krijuar vetvetiu. Kjo me logjiken nuk pajton. Sepse në fytyrën e tokës nuk ka as një vegël që ështe krijuar pa mjeshtrin e saj, kjo ështe e pamundur. Tani si këto të vërteta themelore, një gjë po të ishte e madhe apo e vogël, njerëz që nuk jan anormal mund ta kuptojnë se ajo vetvetiu nuk u bë.

KUR LIND FEMIJA, LIND BASHK ME ATO VIRTYTE QE IDUHEN ATIJ .

Unë kur isha trevjeçarë, si të tjera fëmi edhe unë prindërit e mi i pyeta, kush më krijoj mua? Kush ika bë aq të mirë këto shpende që po flururojnë? Kush e krijojë lopën që pona jep qumësht? Më në fund i thashë, i kujtë është ky bota që po jetonim në të?

Mua që ti parashtroj këto pyetje më detyronin provët dhe të vërtetat që u përballohesha në jetën e fëmirësë. Thuajsha vetmeveti nuk është e mundur krijesa të bëhet pa Krijuesin e tij. Pastaj imagjinata im shkoj përtej sendeve që mund të duken. Përtej ekzistences sime, përtej qumështin e lopës, përtej fluturimit të shpendeve. Pastaj e kuptova se si vet unë si shpendi e lopa asnjësend nuk mund të dale në sheshë pa mjeshtrin e tij, pra pa një shkak as një send nuk mund të bëhet.

Me kokën time të thjesjtë i gjeta këto vërteta. Në atë kohë, koka ime nuk ishte ngatruar me shkencët e ndryshme. Në këtë kohë akoma nuk isha në donjë pozisjon që të anoje ndonjë anë. Dëshirët e mi nuk mundeshin të më çonin nëpër tronditje. Shqisët e mi nuk ishin nën shtypjet të donjë sendi. Pra për mendjen dhe kujtesën e njeriut që është një filozofija e shkencave themelorë, unë akoma në atë kohë e pata arritur atë.

Tani mendimet e një fëmije dhe “mua kush më krijojë, këtë rruzullin tokësorë Zoti i tij kur e qiti në shesh.” Këto pyetjet ne na tregojnë se ky fëmi eka zbuluar determinizmin, domethënë shkakun dhe rezultatin. Me këto pyetje ky fëmi ne po na tregon se eka kuptuar që, Çdo vegël është shenjë i mjeshtrit të tij, çdo ndrim e tregon shëndruesin e tij. Pastaj duke hetuar mendon vargun e shkaqeve së pari mendon për vehten e tij dhe krijimin e botën dhe shkon tek shkaku dhe krijuesi i parë pra tek ekzistenca e All-llahut. Më një form tjetër të tregojmë këtë. Ne qoftë se në shesh është një projekt, athere sigurisht pas tij është një arkitekt. Ky arkitekt nuk duhet ti ngjasoje arkitekteve që i shohism këtum e sy. Sepse para nesh është një universi pa skanjë. Sigurisht Ai arkitekti do të ishte një Krijuesi pa shoq. Meqë 3-5 vjeçarë një fëmi ështe detyruar tëgjeje atë, Po si kamundësi Atë të mos gjejmë ne që, na shkoj mosha duke studjuar dhe hulumtuar.
Unë e kalova jetën nëpër studime shkencët pozitive të vërteta të dukshem, duke shkuar drejpirsë drejti, duke gjukuar me eksperrmentale dhe emocionues, këto jashtzakonisht duke vlerësuar. Këto hetëme duke përsëritur më vërejshin që ta shoh edhe përtej gjërave të dukshem. Pas këtyre vërejtjeve u detyrova të shoh shume sende edhe në botën shpirtrore. Këto jo tjetërkush por studimi dhe hetimet më detyroj të jap rëndësi fesë dhe moralit njerëzorë.

Shume autori shquar që jan bë filozof dhe shume mendimtarë në këtë fush ishin bë hi e pluhër. Ato i pash se kan rë nëpër gabimet e qarta. Prap e pashë se që të mos shohin të vërteten nëpër rrugën e disave tjerë ishin parashtruar penga të ndryshme që të mos shohin të vërteten. Fatkeqësishtë disa dijetarë me peshoret materjale të shkencëve nëpër laburatora përpiqen që ta shohin All-llahun duke lonë rrugën real të hetimit që është universi plotë me argumente që tregojnë për Atë. Kurse ne duke studjuar dhe hetuar degën e profesisë sonë shkencore jemi bindë dhe pa dyshim besojmë se universin eka krijuar një Krijuesë i Plotëfuqishem dhe patëmeta.

Disa vjet më parë më një tryezë ngrënëm bukë bashk. Me ne ishte edhe një shkentari famshëm , fjala erdhi te besimi. Njëri nga padronët u kthy nga unë dhe më tha: “Po thuajnë se shumica e shkenctarëve nuk po besojshin tek All-llahu. Ky fjalë a është e drejtë?”

Atij kështu u përgjigja: “ Un nuk po pranoj si drejt këtë fjalë. Përkundrazi, si nëpunësët e mi, si dijetarët e mëdha që njihem, shumica e tyreve nuk janë pa besim. Këto fjalë që thuajnë populli nuk janë drejtë. Dhe vazhdova mosbesimi (ateizmi) tërësisht kundërshton me mendimet dhe me principet e shkencës. Sepse shkenca nuk mund ta vërtetoje se donjë maqineri mund të krijohet pa mjeshtrin e tij. Kush është dashnori i shkences ai edhe njerëzit i don edhe All-llahun.

Shkenca e Palentologjisë ne po na tregon se uji më parë se peshki ishte krijuar edhe ajri para mushkënjitë e bardha dhe më parë se krahut e shpenve ishte krijuar. Syri e njeriut po na tregon se drita e diellit më parë ishte krijuar. Njësoj edhe para se të jipet jeta gjallesave ishin përgatitur kushtet e jetës. Kujtesa e thellë, mendimet e pastër, trimria, detyrët larta, njërin me tjetër që e lidhë dashamirësia. Të gjithë këto ne po na tregojnë se para tyre ka ekzistuar një Fuqi që ti rregulloje këto.

Tek njeriu që janë shqisat mendimeve të gjithë lëvizjet e tyre tregojnë se ato nuk jan krijuar vetvetiu ato tërësisht tregojnë se para tyre kaqenë një Fuqi dhe Ai ika krijuar ato. Të mendosh kundërtën e saj është një budalli e madhe.

Feje është ajo që ka mund të arrije përmbi ato sende që kan arritur dhe mund të arrijnë. Unë as fesë as mendjes dhe principeve të ogjikes nuk kam e kundërshtuar kurr. Të japim një shembull: Një mjeshtër që i punon koka, kur imagjinon të krijoje një maqineri së pari atij ia bën planin e projektin, pran saj mjeshtri duhet të dije se ai maqineri çfare qëllimi dotë mbaje çfare punë dotë bëje. Tani mjeshtri që e dinë qëllimin e maqinerisë ka përgatitur edhe projektin e tij dhe përfundimin e qet në sheshë. Një soj edhe All-llahu që eka krijuar universin ama tregoni në cilin krijesë po mundeni të shohni donjë gabim.

FONKCIONET E ALL-LLAHUT

Logjika ime tërësisht po e pranon fonkcionet e All-llahut duke argumentuar me etodet që kan paraqitur filozofët e famshëm. Mendimi im thot se All-llahu patjetër doti zotrojë disa virtyte të bukur. Prej tyre i pari All-llahu është një e pa shoç, ?shtë e përgjithëmonshëm, nuk është nga sendeve të materjes, Ai nuk është i krijuar pastaj, Ai është i patëmeta, I bukur, nuk gërditet prej asgjësendi, ?shtë e drejtë, ?shtë i dijëshëm, ?shtë plot me dashuri, ?shtë me vullnet, Dhe Ai mbanë të gjithë virtytet e bukura. Njëkohsishtë shumica e këtyre virtyteve që radhitem jan theksuar edhe në ?ngullin e Hz. Isaut.

Të mos harojmë kurr se, të gjithë studimet e hulumtimet e tanë, deri sa nuk bëhemi i sinqert ndaj All-llahu, derise me vëllëzërit nuk e forcojm lidhjen dhe derise nuk mbajm një moral shembullore nga feya mjaftë nuk mund të bëjm dobi. Sepse nuk duhet të harojm kurrë se ajo fjala fare nuk vlenë kur thua se unë jam i mirë, por, ti mund të bëhesh i mirë atëhere kur të tjerët për ty thuajn se është i mirë.

?është pa dyshim se njeriu derisa nuk mban përgjegjësi ndaj njerëzëve të tjerë dhe veprimtaria e njeriut derise nuk përputhet me parimët e moralit njerëzorë, bota e tij nuk është duke pajtuar me ligjet e duar që njerëz kanë nevojë për ta. Edhe këtë nuk duhët të harrojm kurr se njrëzit mund të jetojnë lirë dhe me tjera njerëz mund të jetojnë të barabart vëllëzërish, Kjo realizohet vetëm atëhere kur pranojnë se jan robërit All-llahut. Sepse mes njerëzve jetesa me drejtësinë e përbashkëta mund të realizohet mund të mirret rezulta vetëm atëhere kur besojnë se, në këtë botë ne All-llahu na ka dërguar dhe kur përjetohet morali i fesë që naka dërguar Ai All-llahu. Por kur mohohet e nuk zbatohet morali i ligjit të All-llahut atëherë për njerëz bëhet katastrofë. Nëkëtë rast filon e drejta të ike tek dora e forcës, atëhere prite mizorinë diktatorizmin shfrytyzimet dhe luftët mes njerëzit. Shkurt në këtë rastë nuk ka kuptim të kundërshtosh skllaverinë.

Prap po kthehemi dhe themi se tek njerëzit po që sundon vetëm forca dhe mendimet e disa tiparë i mizorëve që kan mund të hipin në krye, me sundimin e këtyre a mund të mbrohet vëllëzërimi mes populli? Në të vërtetë vëllëzërimi vërtetë të popullit përveç besimi në Allahun cili parim tjetër më një periudhë të gjatë mund të garantoje qetësinë e popullit? Shtetet pa i besuar në parimet All-llahut sa njerëzëve mund tia garantoje lirinë e duhur? Këto parimet e tanë që janë larguar nga ligjet e All-llahut në të vërtetë a mund të marin ngjyrën e jetës socjale? Një njeri kur beson se është skllavi i shtetit të tij apo të donjë njeriut tjetër ai si mund të përfitoje nga liria?

Kur mbesin pa respekt vlerët shpirtrore, atëhere nuk imbetet dashuri, respekt, dinjitet dhe nderë. Në këtë rastë filon despotizmi që mbështetet në shpindën e terorizmit. Si jetohet më një shtet që në të gjukon vetëm ligjet e shtetsore. Po qe se nuk i mbetet vlera ndaj kushteve të Krijuesit në të mos prit mirë. Sepse shkaqet pa ide vlejnë vetëm për të arritur qëllimëve që mbanë kryesia e shtetit.

Numrët kliko dhe vazhdo: <<< 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 >>>