BOTA

Bota është një harmoni e përgjithshme,
Për besimtarin diçka shumë e shndritshme.

Zoti e shndriti atë me lloj-lloj gjelbërimi,
Kodrat, malet e minierat për ne vend burimi.

Me begati përrallore e me fruta të shijshme,
Trëndafila, lule dhe erëra të këndshme.

Shpendë, bylbyla me zëra shumë të bukur,
Sillen përreth diellit asnjë send pa shkundur.

Gjithësinë e krijoi Zoti me artet madhështore,
Dhe mbi ato njeriun si një mrekulli përrallore.

Atë e krijoi si komandant i shumicave,
Posedues i vetëdijes dhe i shumë shqisave.

Duke e angazhuar atë me vepra të bukura,
Duhet që ai të mos veprojë krijimit kundra.

Për të dhënë provimin i ka dhënë vullnet,
Pajisur me mendje, ai do të zgjedhë vetë.

I obliguar me adhurim të përgjithshëm,
Sepse në këtë bujtinë është i kthyeshëm.

Këtu jemi anëtarë të një jete të pafundme,
Ku do të meritojmë torturë apo shpërblime.

Këtu ka mundësi ta fitojmë edhe parajsën,
Përse të përulemi, të biem nën kafshën?

O njeri, dije se universi ty po të shërben,
Po dole nga feja, ti as pesë para nuk vlen.