MREKULLIA ËSHTË NJERIU

Njeriu mrekulli e madhe e gjithësisë,
Arti më i bukur, fruta e përsosmërisë.

Si një gjënë më të vyer Zoti atë e krijoi,
Më Shumë bukur një shtat atë e ndërtoi.

Çdo pjesë e trupit ka nga një detyrë,
Miliarda njerëz nuk ngjajnë në fytyrë.

Zoti e përsosi atë me lloj-lloj shqisash,
Trupin ia ndërtoi me trilionë qelizash.

Për të shëtitur shpejt nëpër fushë e mal,
Atij i ndërtoi një trup shumë normal.

Me syrin dhe gjuhën shijet i teston,
Nganjëherë mban zi, nganjëherë feston.

Zoti kërkesat e fshehta po na i dëgjon,
Edhe nevojat që kemi, prapë Ai i përballon.

Kurrë mos harro vëlla se Ai të furnizon,
Për të dhënë llogari Ai të rigjallëron.

Pse s’mendon si u rrite, e me çfarë kusht,
Gjirin e nënës për ty çezme plot me qumësht.

Sytë t’i vendosi në gropa me një kapak,
Për të zbukuruar edhe vetullat si një hark.

Veshka në trup e ndan ujin dhe gjakun,
Ai ia komandon që tia jepe detyrës hakun.

Ta ndërtoi një trup me shumë lloj shqisa,
Veshkat i vlerëson ai që sillet nëpër dializa.

Zemra ditë e natë punon fare pa pushuar,
Prapë njeriu jeton te Zoti duke dyshuar.

Nuk mi jep sytë me ta dhënë gjithë Shkodrën,
Nuk ma falë mendjen me ta dhënë edhe botën.

Ku e gjete këtë trup, kush e hodhi në rrugë,
Apo ke qenë shumë i zoti dhe të ra në lugë?

Të mos adhurosh Zotin tënd a ka mundësi,
A nuk është turp, a nuk është ligësi?

Zbato urdhrat e Zotit e mos u poshtëro,
Se tërë jeta jote filmohet si në video.