O UDHËTAR!

O udhëtar që të ka qitur në rrugë tjetër kush,
Për këtë si mendon dhe çfarë mund të thuash?

Ke filluar rrugën nga bota e shpirtrave,
Kur kujdesesh arrin në majën e krijesave.

Mos u poshtëro që të biesh në jetën shtazore,
Jeto duke menduar që të mos mbetesh në kore.

Krijuesi të ka lartësuar në kulmin e qenieve,
Asnjë krijesë s’mund të arrijë atje përveç teje.

Nëpër rrugë hasësh në shumë vështirësira,
Je i detyruar të udhëtosh nëpër lake e bira.

Je i pajisur me shqisa në vlerën diamante,
Këto vlera asnjë krijesë tjetër nuk i mbante.

Duke lëvizur për rrugë syno drejt pikësynimit,
Përmbaju fort idesë së lartë të krijimit.

Që të mbetesh i gjallë kur e mbushën barkun,
Kujdesu për mendjen e zemrën, kur e ha darkën.

Se edhe ato kërkojnë ushqim, nuk mundin pa to,
Njerëzimi qëndron në këmbë vetëm me to.

Nga veshi apo syri futi kokës nga pak dije
Për ditë mblidhe, apo më shumë, apo një fije,

Njeriu duke studiuar arrin në vendin e duhur,
Me dije lartësohet në vende të larta duke fluturuar.

O njeri, mos harro se ku të ka lartësuar Krijuesi,
Në çfarë mënyrë hipe në atë gradë dhe si.

Pra, përpiqu që ta mbarosh rrugën me sukses,
Pasi e jep shpirtin të mos kërkosh falje dhe ndjesë.

Fare mos e zhvlerëso pasurinë tënde njerëzore.
Se do vijë dita që do të japësh llogarinë parësore.

Njeriu kur udhëton duhet të synojë mbarimin,
Më në fund që të mos e meritojë pendimin.

Duke pasur mundësi të përjetojmë xhennetin,
Përse në përjetësi të ndëshkohemi me ferrin?