Njeriu nuk ka ardhur në këtë jetë vetëm për të bërë qejf dhe të majmet. Këto fjalë vërtetohen nga ata që kanë qenë të rinj dhe tani janë plakur. Tani ata po vërtiten pranë ndarjes nga kjo jetë. Njeriu, duke qenë një nga krijesat më të përsosura dhe mbreti i të gjitha krijesave të tjera, kur mendon shijet që kan kaluar dhe në arshmen që do të përballohet me brengat dhe hidhërimet, bie më poshtë se kafshët. Ai jeton me vështirësi, duke sprovuar me vuajtje dhe pikëllime.

Domethënë: Njeriu nuk ka ardhur në këtë botë vetëm për të jetuar mirë në mes të kënaqësive, por patjetër ka ardhur që këtë kapital jetësor që e zotë¬ron, ta përdorë për një tregti të levërdisshme dhe për të siguruar jetën e Amëshuar.

Po qe se njeriu nuk kalon sëmundje, shëndeti i mirë atë e shtyn në pakujdesi dhe ka mundësi që për këtë arsye, të humbasë provimet e kësaj jete. Duke lakmuar këtë jetë ai harron jetën e për¬jetshme.

Për vdekjen dhe varrin nuk mendon dhe as që do t’i kujtojë. Shëndeti i mirë e shtyn ta kalojë je¬tën në ambiente qejfi dhe tundimi. Sëmundja nje¬riut i çel sytë. Trupi i tij i ciflitur dhe i dobët i thotë: “Çfarë kujton ti, se je një krijesë e pav¬dekshme a? Nuk je aq kokëbosh, sa të mos e kup¬tosh se ke një detyrim. Hidhe poshtë kryelartësinë dhe kujto Atë që të ka krijuar! Duhet ta dish se një ditë do të kthehesh në varr. Bëhu gati për këtë, se të pret!”. Duke e parë në këtë këndvështrim, së¬mundja nuk është një mashtruese, por këshilluese dhe udhërrëf-yese. Ajo të paralajmëron dhe ti nuk duhet të anko¬hesh prej saj, por ta falenderosh. Po qe se e ke të rëndë të durosh, kërko durim prej All-llahut xh.sh.!

KURA E KATËRT

O ti i sëmurë që ankohesh vazhdimisht!

Nuk e ke këtë të drejtë! Falendero All-llahun xh.sh. dhe qëndro me durim! Trupi yt, organet dhe shqi¬sat e tua nuk janë prona jote. Ti nuk i ke kri¬juar ato, prandaj nuk je pronari i tyre. Ti nuk i ke blerë ato në treg dhe as i ke marrë në ndonjë ekspozitë, por ato t’i ka dhuruar All-llahu xh.sh.. Ai ka të drejtë t’i konsumojë ato sipas dëshirës së Tij, siç është thënë edhe në “Fjalën e Njëzete¬gjashtë”.

“Një mjeshtër rrobaqepës, për të bërë provën e një kostumi, merr një njeri të varfër dhe e paguan. Kur mjeshtri rrobaqepësin e urdhëron: “Ngrije kra¬hun, kthehu mbrapa!”, ose “ule dorën”, nuk ka të drejtë që ky njeri i varfër, i punësuar këtu, të kundërshtojë dhe të ankohet ngaqë mjeshtri po e mun¬don. Apo të thotë: “Ti po më shqetëson me lloj-lloj mënyrash dhe po ma shëmton këtë kë¬mishë të bukur, që më hijeshon pamjen, duke ma prerë”. Bile, ai mund të arrijë deri aty, sa të vazhdojë: “Je i pamëshirshëm dhe po sillesh në mënyrë tepër çnje¬rëzore”. A mund të shprehet kështu ky njeri i var¬fër, që po kryen vetëm detyrën për pagën që merr?

Njësoj si ky i varfëri që thamë, je edhe ti o njeri i sëmurë. Mjeshtri Madhështor ty të ka pajisur me shqisa, me një pagë të pallogaritshme, si: sytë, ve¬shët, trurin dhe të ka veshur me këmishën e trupit. Për të pasqyruar Emrat e Bukur ty të ka vënë në dispozicion mjete të shumëllojshme. Kur ndjen uri, duhet të njohësh “Rrezzakun” (Furnizuesin). Me sëmundjen tënde do të kesh mundësi të njohësh edhe Dhënësin e sëmundjes tënde dhe shëruesin me emrin e bukur “Shafi”. Dhimbjet dhe trishtimet e tua tregojnë Emrin e Bukur të Sundimtarit. Ato janë Shkëlqimi i Diturisë së Tij dhe Rrezet e Mëshirës së Tij. Aty janë fshehur shumë bukuri që nuk mund të kuptohen. Sikur të ishte e mundur të të hiqej perdja që të ka zënë sytë, do të mund të shi¬koje domethënien e Bukurisë pas frikës, pesi¬miz¬mit dhe urrejtjes së trishtueshme të kësaj sëmun¬djeje.

Numrët kliko dhe vazhdo: <<< 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 >>>