Këtë që u thashë të rinjve të shkollës, ua përsërita edhe shokëve të mi të burgut: “Atë (Zotin xh.sh.), kush e njeh dhe i përulet edhe po të jetë në kasolle, ndihet fatbardhë. Kush e harron edhe në pallat po të jetojë, do t’i duket si një kasolle e rrënuar dhe do të ndihet fatzi. Një viktimë fatbardhë duke shkuar për ta varur, mizorëve u tha: “Unë nuk po vdes, mbase duke u çliruar nga ju, unë po shkoj në lumturinë e përjetshme. Juve ju shoh si të dënuar me burgje të përjetshëm dhe kjo më duket se është shpagimi im kundër jush; pra hakun po e marr.” Duke vazhduar me gëzim tha:

“Nuk ka zot tjetër përveç All-llahut”, dhe me qetësi të zemrës dha shpirt.



NJË PJESË E RËNDËSISHME

DHE

SHTOJCA E FJALËS SË DHJETË



Dokumentin dhe kulmin e Besimit për Ringjalljen, e tregon ky argument qiellor, që është si një busull e pagabueshme: Me ndihmën e pallogaritshme të Zotit xh.sh., Saidi i Moçëm, para shumë vitesh në parathënien e pjesës “Muhakemat”, ka komentuar nga komenti i këtyre dy ajeteve problemin e Ringjalljes dhe ka thënë:



dhe ka ndaluar, nuk ka mundur të vazhdojë më. Falenderojmë All-llahun xh.sh. sa numri i shënimeve të Ringjalljes, se pas tridhjetë viteve, ma frymëzoi këtë argument. Prej dy ajeteve, të parin Zoti xh.sh. ma frymëzoi para nëntë vitesh. Po i paraqesim të plota si më poshtë:

Numrët kliko dhe vazhdo: <<< 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 >>>