Në momentin që do të ndaheshin Ekber Shahu donte t’i jepte dhuratë një qese florinj dukat dhe një stof mëndafshi, dukatin ta shpenzojë në shërbim të Nurit dhe stofin ta shtrojë nën këmbët e nxënësve. Mësuesi me një gjuhë të ëmbël i tregoi se nuk është e mundur që ta pranojë dhe ia refuzoi.

Ali Ekber Shahu pasi u kthye në atdhe, në fjalimet e tij e lavdëronte shumë Bediuzzamanin. Gazeta “El Xhumhurije”, në artikullin e saj shkruante: “Risale-i Nur është një interpretim i Kur`anit”.

c) Deklarimet e gazetarit të famshëm me origjinë shqiptare, Eshref Edip

“Është e rëndësishme të hulumtohen thellësisht shkencat e autorit të shkollës së dijeve jetësore të Risale-i Nurit. Ata nuk mund t’i konceptojnë dot as si disa vëllime, sepse ai është një diell që miliona yje marrin dritë prej tij.

Kjo vepër mund të jetë vetëm një përmbajtje nga biografia e mendimeve, përpjekjeve dhe heroizmave të autorit të famshëm, i cili për posaçërinë e tij, jo vetëm nëpër Turqi, ndoshta nëpër të gjithë botën me një habi të madhe, pyesin se: “Kush është ky person? Cila është rruga e tij? Cili është profesioni i tij? Cili magnetizëm i tërheq gjithë këto njerëz pas vetes, a janë ndonjë tarikat, shoqatë, apo ndonjë fraksion politik?”

Në këtë mënyrë forcat qeveritare duke e ndjekur atë, mundoheshin për të gjetur ndonjë krim për akuzë. Një mijë herë e arrestuan, por përsëri s’mundën të gjejnë asnjë argument. Dhe më në fund e kuptuan se nuk kanë lidhje as me ndonjë tarikat as me ndonjë shoqatë, as me ndonjë fraksion politik. Sepse në të vërtetë, rruga e Risale-i Nurit e tillë është. Në vitin 1948, një prokuror thotë:

“Si është e mundur që pas këtij personi shkojnë së paku 500.000 ndjekës së rrugës së Risale-i Nurit? Dhe ditë për ditë numri i këtëj grupi akoma shtohet.”

Ky grup nuk është formuar si një shoqatë, sepse nuk ka as program as organizatë, apo anëtarë, apo si një parti politike që kanë programe të organizatave të partisë. Ky grup u forcua me vendimet e gjyqit, i cili nuk do të mundë të marrin kurrfarë rezultati. Sepse kjo është një ide shpirtërore e cila jeton në zemrat dhe në ndërgjegjet e njerëzve. Në ata njerëz të cilët besojnë se jeta nuk është vetëm kjo.

Populli ka nevojë për këto vepra, si për bukë e për ujë. Për t’ia arritur qëllimit të tyre provuan shumë rrugë të ndëshkimit. Por ajo nuk dha kurrfarë përfundimi. Përkundrazi e rritën namin e tyre. Librat e Risale-i Nurit vetëm e vetëm plotësojnë nevojën shpirtërore të njerëzimit, sepse secili njeri duke patur vdekjen para vetes, materia nuk mund ta ngopë atë. Njerëzit duke i vlerësuar shumë këto libra, i shumuan me laps. Për kundra vlerësimit të popullit, shteti i arrestoi dhe i burgosi ata. Pas ekspertizave të librave, detyroheshin t`i lironin, duke i quajtur vepra të padëmshme me vendime gjyqi.

Risale-i Nur mbërriti deri në 130 pjesë, që përbëjnë mbi gjashtëmijë faqe. Pra këto nuk janë as ndonjë tarikat, shoqatë apo fraksion politik. Ky shërbim sillet mes këtyre fjalëve: Mësuesi, nxënësit dhe Risale-i Nur. Bediuzzaman Said Nursiu është “Ystad” (mësues), kush i lexon këto libra atyreve u thuhet “nxënës (talebe ose shakirdë) të Risale-i Nurit”. Parimi më i madh i këtyre, ështe të mos përzihen në politikë, sepse këshilla e parë e mësuesit të tyre është të mos përzihen në të.

Në fushën shpirtërore Said Nursiu është Gand  i Turqisë, ditë-natë bënte adhurim dhe përveç Kur’anit famëlartë, asnjë libër nuk mbante me vete. Shpesh bukën e hante vetëm të njomur në ujë.

Ai të gjithë frymëzimin e ka marrë nga Kur’ani. Librat nuk i ka shkruar vetë, por ia ka diktuar ato nxënësve të vet. Ai vazhdimisht i thoshte nxënësve: “Ne nuk jemi ndonjë tarikat. Prijësi ynë është Kur’ani famëlartë. Parimi ynë parësor është që me argumente të forcojmë besimin tonë dhe të armatosemi me shkencat e ndryshme.”

Është për tu habitur se në çfarë shkalle është besimi i një nxënësi të Nurit. Besimi i tij i fortë arrin deri sa të çvlerësojë edhe jetën e vet. Pra qëllimi kryesor i tyre është të forcojnë besimin dhe të mësojnë dituritë e duhura. Ata janë punëtorë që jetën e tyre e sigurojnë vetë, nuk janë ambiciozë, por sakrifikues të mëdhenj. Ata jetojnë me një nder të lartë e shembullor. Ata janë të kujdesshëm shumë në kryerjen e urdhërave të All-llahut (xh.sh.). Nga ndalesat (haramet), largohen si prej zjarrit. Në shërbimin e besimit përpiqen me sinqeritet dhe sakrificë. Ateizmin e konsiderojnë si armikun më të madh. Kështu lexuesit e Nurit, nga ata që janë studente të universiteteve e deri në shtresën e thjeshtë të popullit, përpiqen që të zvogëlojnë rrethin e komunizmit dhe të masonizmit, detyrë kjo e të gjithë besimtarëve, sepse këto dy fraksione të egra, janë që e zhdukin besimin ndaj Krijuesit.

Por përsëri këto nuk janë ndonjë shoqatë antikomuniste apo antimasoniste. Ja këta nuk kanë lidhje me kurrfarë shoqate. Qëllimi i tyre është vetëm se të vendosin në zemrat e njerëzve besimin e argumentuar.

Besimi i nxënësve të Nurit mbështetet në diturinë e cila argumentohet me anë të shkencave natyrore. Ata mosdijen dhe injorancën e quajnë si armikun më të madh, duke ditur se besimi pa dije e ka moshën e shkurtër. Sepse në këtë kohë të pozitivizmit, nuk vlen besimi me imitim. Imani (besimi) merr vlerën e pamohueshme, atëhere kur vendoset mbi themelet e diturisë pozitiviste.

Është për t’u habitur se kjo shkollë besimi dhe diturie, nuk ka ndonjë banesë të veçantë, as program organizate, as qendër apo filial, as shef, etj.. Nuk ka kurrfarë regjistrimi për të hyrë aty. Ky është një institucion i vendosur në ndërgjegje. Nuk është i kufizuar as me kohë e as me vend. Risale-i Nur ka buruar nga Kur’ani dhe Kur’ani është një thesar i shkencave, i cili nuk soset kurrë. Veprat e Risale-i Nurit janë pika të atij oqeani. Nxënësit e shkollës së Risale-i Nurit janë të gjithë ata që kanë besimin në zemër apo përpiqen ta zotërojnë atë. Për t’u regjistruar në këtë shkollë, nuk ka nevojë të merret ndonjë leje. Nga veprat e Risaleve bëjnë dobi njerëzit, nga ata më të thjeshtit, deri tek intelektualët më të lartë, sipas aftësisë së tyre. Zemrat dhe shpirtërat e nxënësve të Risaleve mes vete, nuk kanë kurrfarë dallimi ashtu siç kanë tarikatet. Por autori i Risale-i Nurit është vetëm një mësues i jashtëzakonshëm. Ai nxënësit nuk i ka lidhur pas vetes së tij. Kjo është një ide që sillet mbi boshtin e Risale-i Nurit, që deri tani asnjë autor nuk ka mundur të bëjë sukses.

Bediuzzaman Said Nursiu me një bindje të plotë, ka kuptuar nevojën e shkollës së besimit, sepse vetë ka mundur të njohë shekullin që jemi duke përjetuar. Filozofia materialiste i ka pushtuar zemrat e besimtarëve me errësirë. Pra duhet të përpiqemi që të shpëtojmë nga sulmet që po vijnë, sepse ajo nuk vjen nga një anë por nga rrugë të ndryshme të shkencave. Këtë besim të fortë ka mundur ta vendosë mbi ndërgjegjet dhe zemrat e njerëzve, që themelet e tyre të mos mund të rrëzohen derisa të jetë kjo botë.

Bediuzzamani nuk ka pritur kurrfarë shpërblimi, titulli, grade, apo statusi. Ai si një profesor që e ka kryer detyrën plotësisht dhe vetëm me një shpresë të madhe pret rezultatin, ai tashmë pret që shumë njerëz do ta shpëtojnë besimin dhe me këtë gëzim do të japë edhe shpirt.

Ja ky është virtyti i shkollës së “Universitetit” të Said Nursiut, që pas shumë ekspertizave, sot këto libra botohen në shumë shtëpi botuese të ndryshme. Që në vitin 1948 një prokuror ka thënë se janë pesëqind mijë nxënës të Risale-i Nurit, të cilët për të studiuar shkencat e ndryshme janë përhapur nëpër të gjithë atdheun.

Me ligjet e Turqisë komunizmi është armik i shtetit, e në këtë mënyrë nxënësit e Nurit i shërbejnë ligjit të shtetit. Komunizmi ashtu siç shkatërron fenë, shkatërron edhe kombin. Si ligji njëlloj edhe nxënësit e Nurit i kundërvihen masonizmit, sepse masonizmi është rrymë çifute, e cila me sulmet e saj përpiqet vetëm të shkatërrojë.

ç) Reportazhi i Eshref Edipit me Said Nursiun për gazetën “Sebilurreshad”.

Pyetje: Pas një periudhe të gjatë që je ndarë nga Stambolli, a u shqetësove për gjendjen e sotme të Stambollit.

S. Nursiu: Mua më shqetësojnë vetëm rreziqet shpirtërore. Rreziqet që vijnë nga jashtë është më e lehtë t’i përballosh. Tani rreziku po vjen nga brenda, krimbi ka hyrë në trup. Për këtë arsye t’i kundërvihesh atij është e vështirë. Kam frikë se këtë, populli nuk mund ta përballojë dot, sepse nuk mund ta dallojë armikun. Kur e konsideron mik atë që ia këput damarët e shpirtit dhe që ia pi gjakun, pra kur bie gjendja e popullit në atë gradë, atëhere kalaja e besimit është në rrezik. Tani mua shqetësimi më i madh më vjen nga kjo pikëpamje. Mos mendo se shqetësohem për arsye se më ndëshkojnë trupin tim. Unë duke menduar se si ndëshkohet ummeti (bashkësia) shpirtërisht, atëhere ato të miat nuk më bien ndërmend. Shumë më pak shqetësohem po të më ndëshkojnë edhe njëmijë herë më tepër se kaq, vetëm se e ardhmja e kalasë së besimit të popullit të jetë e sigurtë!

Pyetje: A nuk të qetësojnë nxënësit tuaj, numri i të cilëve ka arritur në qindra mijëra?

S. Nursiu: Tërësisht nuk jam pa shpresë... por bota po përballet me një rrezik të madh. Filozofia materialiste që ka lindur në perëndim, i ka lëkundur muret e besimit. Ajo është si një sëmundje ngjitëse, kolerë, apo murtajë. Ditë për ditë është duke u përhapur nëpër të gjithë botën. Unë po pyes veten se muslimanët me çfarë mund t’i përgjigjen kësaj kuçedreje? Dikush ndoshta mendon se këtij problemi i bëhet ballë me formula të pathemelta të perëndimit, që s’bën kurrë, sepse ato janë të kalbura. Atyreve mund t’u përgjigjet vetëm me formula të freskëta të besimit islam. Kokët e mëdha janë në pakujdesi të madhe, ata po mashtrohen sepse kalatë e besimit nuk mund të qëndrojnë mbi muret e kalbura të mosbesimit. Për këtë arsye unë të gjithë kohën time e shpenzoj mbi besimin islam.

Ata nuk janë duke i kuptuar librat e Risale-i Nurit, apo ndoshta edhe nuk duan t’i kuptojnë. Ata mua më konsiderojnë si një hoxhë që ka rë në batakun skolastik dhe nuk kanë fare dijeni se unë i kam studiuar të gjitha shkencat bashkëkohore, bile në këtë temë kam zgjidhur problemet më të vështira të tyre. Derisa lidhur me këtë problem të shkencave fizike, kam shkruar edhe disa libra. Por unë nuk i pranoj lojrat e tyre.

Edhe përshkrimeve filozofike nuk ua vë veshin. Unë merrem dhe qëndroj mbi nevojën më të madhe shpirtërore të popullit dhe me jetën e brendshme të ndërgjegjeve dhe zemrave të tyre. Këto probleme të besimit islam i zgjidhi vetëm me bazën Kur’anin.

Më thonë: “Pse i hedh fjalë të tjerëve?” Jo me dashje. (Por) para meje është një zjarr i madh. Flakët e tij po arrijnë në kup të qiellit. Në atë zjarr po më digjet fëmija im, besimi më ka marrë flakë. Po vrapoj që të shuaj atë zjarr dhe të shpëtoj besimin. Dikush ma pengon këmbën në rrugë, ç’rëndësi ka? Përballë këtij zjarri të madh, a ka vlerë kjo ngjarje e vogël? Mendime të cunguara! Pikëpamje të ngushta!

Ata mendojnë se unë jam një person që mendoj të shpëtoj veten time! Ata të pafatë nuk kanë dijeni se unë kam dalur në këtë rrugë që të shpëtoj besimin e popullit. Unë jam gati të sakrifikoj jo vetëm këtë jetë, por edhe jetën e ahiretit. Në moshën time të tetëdhjetë viteve, nuk kam shijuar asnjë shije të kësaj jete. Të gjithë jetën e kalova në fronte luftërash dhe në errësira të robërisë, burgje dhe gjyqe të vendit. Më duket se nuk ka mbetur ndonjë fatkeqësi apo mundim që nuk e kam provuar. Nëpër gjyqet ushtarake u gjykova si një kriminel. Internohesha prej një vendi në një tjetër. Më ndanë nga dashamirët edhe nëpër burgje. Më helmuan disa herë. Më bënë lloj-lloj fyerjesh. Shumë herë bieja në atë gjendje që njëmijë herë parapëlqeja vdekjen ndaj jetës. Dhe në qoftë se s’do të ma kishte ndaluar feja vetëvrasjen, ndoshta sot Saidi do të ishte kalbur në dhé.

Karakteri im nuk lejon t’i nënshtrohem askujt. Nderi dhe lartësia e fesë islame nuk më lejon t’i përulem askujt përveç All-llahut. Po qe se përballem me ndonjë fyerje kush do që të jetë, ia përplasi në fytyrë atë. Edhe në qoftë se është ndonjë komandant apo mizor i ashpër nuk ndryshon, ai mund të më burgosë apo të më dënojë me vdekje, por ajo tek unë nuk ka rëndësi. E në fakt të gjitha këto ndodhën. Po qe se edhe ndonjë minutë, në zemrën e komandantit rus do të vazhdonte mizoria, sot Saidi do të ishte varur dhe përzierë në karvanin e të pafajshmëve.

Ja jeta ime ka kaluar plot fatkeqësi dhe ndëshkime. Për të shpëtuar besimin e popullit musliman sakrifikova botën dhe jetën time. Hallall i qoftë. Madje edhe zullumqarët nuk i mallkoj fare. Sepse në krah të këtyre vuajtjeve, fitova shumë nxënës, nuk e di numrin e tyre, por shpresoj se disa milionë njerëz e kanë shpëtuar besimin e tyre. Sikur të kisha vdekur kisha shpëtuar vetëm veten. Por me durimin që bëra ndaj ndëshkimeve që përjetova në jetën time, shërbeva që të fitojnë besimin gjithë ato njerëz. Për këtë arsye e falenderoj shumë Zotin (xh.sh.) që ma solli këtë durim.

Numrët kliko dhe vazhdo: <<< 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 >>>